Tarsal tunnel syndroom is een aandoening die de voet en de enkel beïnvloedt en die weinig bekend is, in tegenstelling tot zijn handtegenhanger, carpaal tunnel syndroom.
In feite heeft het tarsale tunnelsyndroom een veel mindere incidentie, maar sommige specialisten beweren dat het vaker voorkomt dan men denkt en wat er gebeurt is dat de symptomen ervan worden verward met andere kwalen van de voet en het zenuwstelsel van de onderste ledematen.
Om deze reden neemt elke dag het aantal artsen dat belt om de gevallen van patiënten met neurologische problemen in de voet en de enkel in detail te bekijken om dit tarsale tunnelsyndroom uit te sluiten, toe.
Klinisch gezien manifesteert het tarsale tunnelsyndroom zich met pijn aan de binnenkant van de enkel, de voet en de zool, vooral bij het lopen of bij het sporten, en verbetert het met rust. Het kan gepaard gaan met paresthesieën, tintelingen en brandingen langs het longitudinale boog- en plantaire gebied van de tenen en de voorvoet.
We zullen u uitleggen wat deze aandoening is en hoe u deze moet behandelen.
Wat is het tarsale tunnelsyndroom?
De volledige medische naam voor deze aandoening is posterieur tarsale tunnelsyndroom en bestaat uit een compressie van de posterieure tibiale zenuw of een van zijn takken, zoals de laterale plantaire zenuw en de mediale plantaire zenuw.
De tarsale tunnel is een kanaalvormige osteofiberale structuur die zich aan de binnenkant van de enkel bevindt. Op zijn weg gaat dit kanaal onder de ontvoeringspier van de teen door. Het dak wordt gevormd door het “flexor retinaculum” ligament dat van de interne malleolus naar de calcaneus of het hielbeen gaat.
Dit ligament (flexor retinaculum) is verantwoordelijk voor het geven van stabiliteit aan de flexor pezen. De achterste scheenbeenzenuw en zijn takken gaan door dit ‘kanaal’.
Wanneer deze structuur ontstoken raakt, drukt het op deze zenuwen, wat pijn, gevoelloosheid en krachtverlies in de voet veroorzaakt. Voor het eerst beschreven in 1960, is het aantal jaarlijks geregistreerde gevallen zeer laag in vergelijking met het gelijkaardige syndroom dat de hand treft.
Er zijn zelfs enkele gevallen geweest van het voorste tarsale tunnelsyndroom, waarbij de diepe peroneus zenuw wordt samengedrukt wanneer deze onder het retinaculum van de extensor in het bovenste deel van de enkel doorloopt.
Wat veroorzaakt het posterieure tarsale tunnelsyndroom?
Hoewel er verschillende oorzaken zijn vastgesteld voor het posterieure tarsale tunnelsyndroom, komen de belangrijkste overeen met traumatische gebeurtenissen, overmatige stress of belasting, of aangeboren of verworven gebreken in de biomechanische vorm en functie van de voet.
Tot de traumatische gebeurtenissen die kunnen leiden tot het posterieure tarsale tunnelsyndroom behoren fracturen van het hielbeen, breuken van de interne malleolus en verstuikingen. Dit soort letsel veroorzaakt ontsteking en verdikking van de ringvormige band, die op de nervus tibialis drukt in de nauwe ruimte van de tarsale tunnel.
Gerelateerde gevallen van voetbelasting of -stress zijn bij mensen die repetitieve, sterke bewegingen maken bij de enkel en de voet, zoals springen en rennen. In deze gevallen kunnen inwendige bloedingen en weefselzwellingen optreden, waardoor de nervus tibialis onder druk komt te staan.
Defecten in de voet, zoals platvoet of klompvoet, kunnen de tarsale tunnel aantasten door de druk en spanning op de pezen en buigspieren van de tenen te verhogen. In mindere mate kan dit syndroom ontstaan na ontstekingsprocessen van de pezen en de aderen van de voet en het onderbeen, veroorzaakt door de aanwezigheid van spataderen of cysten.
Tot slot kunnen sommige systemische aandoeningen de zenuwen van de extremiteiten aantasten en dit syndroom veroorzaken. Deze omvatten onder andere reumatische artritis, diabetes en hyperthyreoïdie.
Wat zijn de symptomen van het tarsale tunnelsyndroom?
Tarsal tunnel syndroom manifesteert zich meestal met pijn aan de binnenkant van de enkel, voet en plantair gebied van de voet, vergezeld van een tintelend gevoel, spierzwakte, kramp, of een brandend gevoel.
De pijn kan toenemen na lange wandelingen of tijdens het sporten, het trappenlopen of het tillen van zware objecten. De diagnose van het tarsale tunnelsyndroom is gecompliceerd omdat de symptomen ervan op andere voetkwalen kunnen lijken. Echter, tests zoals de Tinel’s test en de verschijning van zintuiglijke stoornissen in de enkel en de voet kunnen zeer nuttig zijn bij het opsporen van dit syndroom.
Elektromyografie wordt momenteel gebruikt om te bepalen of een tak van de zenuw gecomprimeerd is en niet goed functioneert. Deze methode is zeer waardevol bij het nauwkeurig diagnosticeren van het achterste of voorste tarsale tunnelsyndroom.
Wat zijn de behandelingen voor het tarsale tunnelsyndroom?
De behandeling van deze pathologie zal afhangen van de door de arts vastgestelde oorzaak, zoals systemische ziekten, gebreken in de vorm en functie van de voet, sport- of werkactiviteit, enz. De eerste stap is het verlichten van druk en pijn met behulp van anti-inflammatoire en in sommige gevallen anticonvulsieve medicijnen.
Inlegzolen om de positie van de voet te corrigeren, speciale schoenen en andere middelen om de voet te verbeteren worden meestal ook voorgeschreven. Bij ernstige ontstekingen worden vaak injecteerbare steroïden voorgeschreven.
In tegenstelling tot andere voetproblemen is een corrigerende ingreep een laatste redmiddel en is deze gereserveerd voor zeer ernstige gevallen zoals zenuwcompressie door de aanwezigheid van tumoren of wanneer het dringend noodzakelijk is om het netvlies te openen om de tibiale zenuw te decomprimeren.
Artikel uitgewerkt door de San Román Kliniek
Geplaatst op 28 – 4 -2020
